We slapen lekker uit en gaan dan op pad naar de Incaruïnes El Shincal bij het plaatsje Londres. Dit plaatsje is gesticht door de spanjaarden. Hoewel ze door de Argentijnen zijn verjaagd staat er toch nog een standbeeld van een spanjaard bij binnenkomst van het dorp. Er is een klein museum bij de ruïnes en dan gaan we de ruïnes kijken waar we aan twee zijden een berg op kunnen klimmen waarbij we een goed uitzicht op de ruïnes hadden. Het ligt langs de bergen in een vallei waar water doorstroomt. We kunnen ons voorstellen dat de Inca’s zich hier hebben gevestigd. Thijs is druk met het maken van een spoor voor als we verdwaald zijn.

Om 13.30 uur zijn we terug in Belén en gaan we lunchen bij restaurant 1900, in onze reisgids aanbevolen voor zijn vleesspiezen en zijn salades. Het restaurant zit helemaal vol en het eten is inderdaad heerlijk. De salade wordt door de ober aan tafel met veel bravoure aangemaakt. We hebben zo goed gegeten dat we ‘s avonds niet meer hoeven te eten. We kijken lui televisie en gaan ‘s avonds nog even een ijsjes eten en naar het Mariabeeld op de berg klimmen. Het blijkt iets hoger te zijn dan we dachten. Het wordt al donker als we naar beneden lopen maar gelukkig heeft een mevrouw die achter ons loopt eraan gedacht om een zaklamp mee te nemen. Thijs is hier blij mee en herhaalt dit wel honderd keer.

Tijd om te rijden, Het doel is  San Juan. 5 uur rijden. Aangekomen gaan we eerst eten. Er blijkt niet zoveel te doen dus besluiten we om door te rijden  naar tafi de valle. Onderweg stuiten we op een blokkade van boze boeren. Na een uurtje mag het verkeer weer verder. ‘s avonds laat komen we aan. We huren een cabana voor 2 nachten. Wel een dure, maar het is een compleet huisje bovenop de berg met een supermooi uitzicht over de vallei.

Huiselijk zitten we aan tafel in ons mooie huisje te ontbijten. Jammer dat het bewolkt is!. Tegen de middag willen we het park de los menhires bezoeken. Onderweg stoppen we nog bij een dam waar 2 grote ‘fonteinen’ het overtollige water aan de andere kant eruit spuiten.

Na alweer uitgeslapen te hebben, pakken we de auto in. Doel is Cafayate. Eerst een 3000 meter hoge pas, waar lamas op de weg lopen. Omhoog gaat het gelijk de wolken in en al snel zien we bijna niets  meer. Weer aan de anderkant is gelukkig beter, en het uitzicht is om over naar huis te schrijven (bij deze).

onderweg komen we nog een raar museum tegen. Iemand is flink aan het knutselen geweest en heeft een museum ter ere van pachamama gemaakt. Een deel gaat over de bergen en stenen. En een deel gaat over het quilmes volk. Door de inca’s met rust gelaten maar door de spanjaarden gedporteerd naar buenos aires. ‘s middags bezoeken we de ruines van quilmes. Mooi op een berg gebouwd waarvandaan je ook een mooi overzicht hebt. Daarna door naar cafayate. Onderweg moeten we door verschillende rivieren, wat Thijs en Martijn fantastisch vinden. Karin moet steeds uitstappen om te filmen.

In cafayate komen we in een oud hotel terecht met een overvriendelijke oude dame. Er zijn sprinkussens in de stad en thijs vermaakt zich hier prima. Daarna hangen we nog wat op het plaza rond, daar eten we ook en gaan dan vroeg naar bed.

Laatste stuk naar salta vandaag. Een van de mooiste wegen in argentine door de quebrada de cafayate. Weg begint met woestijn, daarna rode rotsen. We lopen een uur door een opgedroogde rivier langs een canyon. In de rivier liggen veel mooie stenen en thijs komt met 3 broekzakken vol terug. Daarna blijven we ons verbazen en foto´s make. Om elke bocht weer andere mooie rotsen. Gevormd door erosie. De laatste 2 punten zijn enorme gaten in de berg gevormd door water. De 2, (duivelskeel) kan je in klimmen. Thijs en Martijn zien hier wel een uitdaging in en klimmen naar het eind toe. Over de eerste 50 km van de 150 km lange wegen doen we 4 uur. Daarna veranderd het in een wat saaierer weg (nog steeds mooi) en komen we tegen 18.00 aan in salta.

De rit naar la quiaca is net zo mooi als naar salta. Dus we willen de plekken voorin de bus. Martijn besteld de kaartjes via internet.

we zijn aan het klungelen. We hebben bus kaartjes voor de 14e om 7.15. Dus vandaag moeten we de auto inleveren. Blijkt dat argentinie te ontwikkeld is en dat alles dicht is op zondag!!. De auto kunnen we dus niet inleveren, dan maar naar het bustation om de buskaartjes te veranderen. Die hadden we via internet besteld dus moeten eerst geprint worden. We gokken erop dat we op het busstation kunnen printen. Helaas pindakaas, Martijn moet weer helemaal terug naar de stad om te printen, dan kunnen we de kaartjes veranderen voor de 15 en de 14e de auto inleveren.

Extra dagje salta, auto inleveren en tijd om niets te doen, internetten, mailen, internet bestellen voor thuis en gelijk ook maar aan Robert gevraagd of hij een televisie wil kopen voor ons. We eten weer eens picadas (hapjes) op het plein en pakken daarna onze tassen in. Hebben we toch nog 2500km gereden in argentinie in 9 dagen.

Vroeg op, 5.30, tig blokken lopen met de tas (hadden we sinds indonesie nietmeer gedaan) naar het busstation. Mooie, rustige rit naar la quiaca. Daar gaan we wennen aan de hoogte (3600m) om daarna bolivia in te gaan.

Er is een mooie speeltuin met super glijbanen in la quiaca, verder wel een aardig stadje. We doen niet veel, hebben beetje hoofdpijn van de hoogte. ‘s middags gaan we even bij de grens kijken. Er zijn 2 grensovergangen, een voor auto’s en toeristen en een voor goederen. Die worden door bolivianen de grens  over gedragen. Oude mannetjes, en vrouwtjes, jonge meisjes, jongens,rennen met zware vracht op hun rug de grens over met bier, rijst, blikken vruchten etc. Ze rennen omdat ze dan meer kunnen verdienen.

Onze beurt om tassen de grens over te sjouwen. we worden rustig wakker, ontbijten, wandelen naar de grens. Argentinie checkpout stempel halen, brug over wandelen, bolivia check in stempel halen, het eeuwige formuliertje invullen. Niets aan de hand grensovergang dus. We moeten zoeken naar een geldautomaat. Maar villazon,  voelt wel gelijk als boliva, meer mensen op straat, meer winkeltjes, en busstation is lekker chaotisch. Goede weg en goede bus naar tupiza waar we een tour boeken.

Vandaag rijden we naar het skigebied in het Tongarira National Park. We gaan met twee stoeltjesliften omhoog. Vandaar kunnen we verder klimmen naar de top van de vulkaan! Het is warm en het is lastig klimmen over losliggende stenen. Dan denken we dat we er zijn, maar dan moeten we nog een helling op met losliggend zand. Na 2 uur klimmen hebben we een prachtig uitzicht op de vulkanen erachter. We zijn nog niet op de rand van de vulkaan, kus Martijn klimt nog een stukje verder. Maar als het weer betrekt, keert hij ook weer om en gaan we met z’n drieën weer naar beneden. Als snel is de vulkaan omringt door wolken, maar gelukkig gaat het niet regenen. Thijs roept steeds: “We gaan de mist in !”

Dan gaan we door richting Roturua dat bekend is om zijn enorme geisers en warmwatermodderpoelen. Onderweg doen we boodschappen en zien we een mooie/creatieve midgetgolfbaan met allerlei verwijzingen naar de vulkanen uit het Tongarira Park. Karin is er zacht gezegd niet dol op, maar Thijs vindt het prachtig! Voor de plaats Roturua is er een camping met Thermale baden. Onderweg zien we al op verschillende plekken stoom tussen de bomen uitkomen. In dit gebied komt er echt kokend heet water uit de grond. Naast de camping is ook een bron. Het water moet eerst tot 38 graden celcius afgekoeld worden voordat het de thermale baden ingaan. Na de warmte vandaag is het geweldig om in de baden te liggen. Wel koelen we eerst af onder een ijskoude douche!

We rijden met hoge verwachtingen richting Roturua, maar zien dat het een groot commercieel circus is geworden. We hadden al het een en ander gehoord. Om de hoge geisers te zien spuiten, moet je een park in waar ze de Maoridorpen hebben nagebouwd. Er worden voor de toeristen dansjes gedaan en daarvoor moet je een torenhoge intreeprijs betalen. Omdat we geen zin hebben om er een dag aan te spenderen, besluiten we de geisers maar “voor gezien te houden”. We rijden door naar het schiereiland Coromondel, naar Hot Water Beach. Hier kun je twee uur voor en na laagwater een gat graven op het strand en in je eigen warm waterbad gaan liggen! Op twee plekken bij de rotsen komt er echt kokend heet water uit de grond. Dit water is miljoenen jaren geleden door een vulkaan verwarmd en ligt goed geïsoleerd onder de grond. We branden zelfs onze voeten als we iets in het zand wegzakken nadat een golf over onze voeten is gespoeld. Het is een komisch gezicht, volwassen mensen die een schepje huren en dan enthousiast een gat gaan graven op het strand! Dan gaan we naar Catheral Cave, een rots op het strand waar een boog uit is gesleten. Daar begint het te regenen en het houdt vandaag ook niet meer op. We rijden het schiereiland verder rond want in de auto worden we niet nat! Martijn vindt het leuk om een zandweg te nemen die door een bijzonder “slingerend” natuurgebied loopt. Onderweg kijken we nog maar weer eens bij een paar watervallen. In het plaatsje Coromondel kopen we gerookte zalm en gerookt mosselen waar het dorp bekend om staat! Het is een bijzondere gewaarwording, maar de mosselen smaken heerlijk. Dan rijden we door naar de oostkust bij Waihi Beach. Een camping aan zee is altijd goed. Er komt ‘s nachts nog een zware storm over waar enkele tenten niet tegen bestand blijken te zijn. Er staan ook een paar straten onder water, maar wij hebben gelukkig geen last van.

De weg naar de kust slingert door een kloof heen waar eind 19e eeuw tot half 20e eeuw goud werd gewonnen. Op de weg terug richting Auckland gaan we er kijken. Er liggen nog spoorlijnen waarmee de stenen vervoerd werden door enkele tunnels. Het zijn nu wandelpaden, maar alles van de oude fabrieken ligt er nog te vergaan. We verbazen ons erover dat de natuur de groeve en de hele gemeenschap die erbij was, in 60 jaar tijd zo kan overwoekeren.

Na twee uur wandelen en een tunnel van 1020 meter te hebben doorgelopen rijden we verder naar Auckland. We stellen het zo lang mogelijk uit omdat we het nog zo geweldig vinden met de camper! We rijden daarom door Auckland naar de westkust bij Piha Beach. Hier komen velen om te surfen maar tegelijkertijd is dit het gevaarlijkste strand van Nieuw-Zeeland door de sterke stroming. De weg ernaartoe slingert door de bergen. Zo dicht bij Auckland staan er veel villa’s maar door de dichte begroeïng zien we alleen de steile opritten. Dan zien we de zee van grote hoogte. De weg slingert zich naar beneden en voor ons zien we een enorme rots voor de kust.

We moeten er toch aan geloven, de camper moet een beetje opgeruimd en schoongemaakt worden. Thijs heeft vriendjes gemaakt met de twee buurjongens van 5 en 2 jaar. Hij is helemaal blij als hij ziet dat ze een treinbaan hebben met een heleboel “Thomas de trein”-treintjes. We lopen ‘s middags nog een eind langs het strand en beklimmen de rots voor de kust. We willen de laatste dag traditiegetrouw  uit eten, maar helaas dat is hier niet mogelijk. De keus is tussen een dagmaaltijd bij de plaatselijke bowlingclub of naar de snackbar.

We leveren de camper om 10.00 uur in en worden netjes naar het vliegveld gebracht. We waren nog even bang dat we de lekkage bij de zijruit en een schade aan de voorruit zouden moeten betalen. Maar de controle van de camper gaat erg makkelijk en ze doen er niet moeilijk over.

Het inchecken gaat dit keer erg langzaam. We staan wel twee uur in de rij terwijl Martijn nog zijn twee mokken met het land erop moet kopen! Terwijl Thijs en Karin in de rij staan gaat Martijn winkelen en slaagt gelukkig.

De vlucht duurt 10,5 uur maar gaan 16 uur terug in de tijd. 31 januari duurt voor ons 40 uur!

We komen met een slaperig hoofd in Chili aan. Ons lichaam denkt dat het nacht is, maar we komen om 12.00 uur ‘s middags aan. We gaan met de metro de stad in en vinden ons hotel snel.

We slenteren wat door de stad op zoek naar een restaurantje. Thijs ziet ook al een mooie speeltuin in een park waar we morgen naartoe gaan. Maar hij wil hem wel eerst testen. Om 20.00 gaan we eindelijk lekker slapen.

We worden laat wakker en slapen een gat in de dag. Wel is het tijd om santiago eens te gaan bekijken. in 2004 zijn we er al eens geweest, maar dat was toen het eindpunt van een reis en hebben we de stad eigenlijk niet echt bezocht. zoals het hoort in een spaanse stad, eerst maar eens naar het plaza. Santiago heeft echter niet het mooiste plaza wat er is, veel beton. Wel een fontein waat Thijs in kan pootjebaden. We lopen langs wat gebouwen, eten vis tussen de middag in mercado central en gaan met de funicular de berg op. Het treintje kwam ons wel bekend voor. Het is wel leuk dat er weer mensen zijn, en terrasjes, en eettentjes.

Tijd voor de bus. We hadden op internet al gezien dat de bus naar mendoza bijna vol zat. Daarom om de avond ervoor (23.00) nog via internet de laatste 3 plaatsen gekocht. Allen de executive plaatsen waren nog beschikbaar. Maar goed, 20 euro p/p voor 8 uur bus, prima. Beetje laat vertrekken we uit ons hotel naar de metro. Stappen in in de verkeerde richting en 15 minuten voor vertrek komen we aan op het busstation. Megagroot chaotisch busstation, eindelijk vinden we de bus. Blijkt dat we de e/tickets geprint moeten hebben, anders komen we niet in de bus. Na wat gezeur is het ook goed als we een kopie passpoort hebben. Dan blijkt dat we bij de bus van 9.00 staan die vertraging heeft. Martijn rent snel naar een internet cafe waar hij de kaartjes print en om 10.45, 3 kwartier te laat, komt dan de bus van 10.00. Na een ochtend gestress zitten we rustig in onze grote directeursstoelen. Thijs verdwijnt helemaal in de stoel!. Hij wordt geplaagd door de mannen van de bus die steeds zijn beer afpakken. Wel een van de mooiere busritten over een 3500m hoge pas door de andes. Hoge en groote bergen. Weg slingert omhoog, tunnels en langzaam omhoogkruipende vrachtwagens. Grensovergang naar argentinie duurt weer erg lang, totaal zijn we er twee uur mee bezig. chilie en argentinie zijn bang voor elkaars fruitziekte, dus tassen moeten gecontroleerd worden op fruit en de normale paspoort administratie van formuliertjes en stempeltjes kost ook tijd. Daarna de laatste uurtjes naar mendoza. Het kost ons moeite om een hotel te vinden. Na een uur lopen door de stad gaan karin en Thijs maar eten (het is dan al 21.00) en Martijn op zoek naar het hotel. Om 22.00 checken we in en gaan gelijk slapen. Het is wel  een stuk warmer dan in chile. En door o.a. tijdsverschil, warmte, lange dag, slapen we alle drie pas ergens midden  in de nacht.

ergens tegen 12.00 worden we wakker. Te laat voor ontbijt, dus lunchen in de stad. Daarna gaan we naar het aquarium, waar ze ook krokodillen hebben en een grote schildpad. Ook bezoeken martijn en thijs de slangen aan de overkant. Best mooie stad mendoza, groter dan we dachten. Mooi overzichtelijk verdeelt in vierkante blokken. We bezoeken de 5!! plaza´s. Alle 5 de moeite waard, maar españa vonden we het mooist. Ook lopen we nog naar het grote park waar Thijs met grote stokken sjouwt. Dan besluiten we om op zoek te gaan naar een auto, en in 10 dagen naar salta te gaan rijden. We informeren bij een kantoortje en zoeken wat op internet. Tegen 23.00 boeken we een auto bij sixt, had ik nu mijn freebee pas maar mee ;-).

Wekker gezet! (voor het eerst in lange tijd). Thijs en Karin gaan ontbijten en Martijn gaat eens bij sixt kijken of de reservering gelukt is. En tegen 10.00 komt hij terug met een mooie nieuw chevrolet (corsa). Bevalt gelijk weer goed zelf rijden, we plannen een route naar het noorden en gaan op weg. Al snel komen we er achter dat de afstanden groot zijn. En dat we beter naar de wegen moeten kijken. Na 150km komen we er achter dat we niet verder kunnen omdat de route allen voor 4wd’s geschikt is. Nu hebben we wel een chevrolet (corsa), maar over deze grote stenen 100km rijden met 20km p/u gaat niet echt lukken. Dus maar weer terug naar mendoza. We zetten door en komen laat aan in san juan. Wel mooi rijden in argentinië, uitgestrekte landschappen, en >6000m hoge sneeuw pieken.

Veel oude, bijzondere auto’s in argentinië. Een mix van oude amerikanen en franse auto’s. Thijs wil overal foto’s van. We hebben een rijdag voor de boeg. Naar het noorden. We willen naar de parken ischestos en tampalaya. Aan het eind van de middag komen we aan in ischestos. Daar hebben vroeger dinosaurussen gelopen, en kan je nog botten en skeletten bekijken. Daarna rijden we door naar Pagancillo. Wegen van korter dan 100km tussen twee dorpjes in kennen ze niet in dit deel van argentinië, dus weer 100km langs mooie bergen, door de woestijn. In pagancillo staat weer een van de vele politie posten in argentinië waar we moeten stoppen. De agent vraagt waar we naar toe gaan en waar we gaan slapen. Het blijkt dat hij cabañas in de aanbieding heeft. als we hem volgen. En inderdaad heeft hij een heel mooi huisje voor ons voor 130 pesos! Na wat zoeken vinden we nog een restaurant waar we lekker steak en empanadas eten.

Het nationale park Tampalaya staat op het programma. 30km langs de weg terug is de ingang. We kunnen gelijk mee met een tour. Je moet de foto’s zien, maar het was ‘roadrunner’ omgeving. Rode rotsen en zelfs een Nandoe (struisvogel achtige renkip).  Een rots met een goede echo (duurde 3 seconde)  en de route loopt door een opgedroogde rivier. Verder nog rotstekeningen waar allerelei verklaringen in gezocht werden. Volgens Martijn was het gewoon een herder die zich verveelde en wat in het zand krabbelde wat perongelijk versteend werd, maar de borden en de gids zagen het toch anders. Daarna nog 3 uurtjes rijden naar Chilecito.

Na langzaam ontbeten te hebben, gaan we op zoek naar de kabelbaan. Begin 1900 hebben duitsers een kabel baan gebouwd naar 4600 meter hoogte om erts op te halen. Een groot deel staat er nog, en er is een leuk klein museum bij. Thijs vindt het allemaal bijzonder interresant nog steeds en we krijgen weer 1000 waarom vragen van hem. We krijgen wat erts als we een donatie geven. Daarna rijden we via ruta 40 (foto bij km 4040) door naar Bélen. Hier blijven we 2 nachten in een mooi hotel.